Kerkgang
Nu weer uitzicht hebben op normale kerkdiensten na 25 februari
Dikwijls wordt er onder ons geschreven over broeders en zusters die de kerk verlieten.
Zij waren vastgelopen, wilden niet meer in de kerk blijven en gingen weg.
Pogingen van onze kant om hen vast te houden faalden.
Veel minder hoor je over hen die de kerkdienst niet meer bij kunnen wonen.
Toch denk ik, dat er in de hemel voor hen niet minder aandacht is.
Als je elke zondag regelmatig naar de kerk kunt gaan, besef je soms maar half hoe bevoorrecht je bent.
Hoe anders kan het gaan.
Het weer alleen al kan een verhindering vormen.
Dan zijn er gelovigen, die ook in normale tijden onregelmatig of helemaal niet naar de kerk kunnen. Hun netwerk wordt kleiner. Soms dreigt vereenzaming.
Daar kunnen allerlei oorzaken voor zijn.
Ouderdom, zwakte, handicap, mantelzorg, ziekte.
Ook bij ons is dat het geval.
Natuurlijk zijn er goede hulpmiddelen.
Kerkdiensten voor tv en radio, Nederland zingt, via internet de eigen kerkdiensten
volgen.
Maar de ontmoeting met God en medegelovigen tijdens de eredienst gaat boven alles
en wordt vaak pijnlijk gemist.
In zijn huis wordt immers de rust geschonken.
Uitingen van verlangen en heimwee zijn het gevolg.
Daar spreken de twee volgende verzen van.
…dat ik van deze gemeente een levend lid ben en eeuwig zal blijven.
Kerkdienst
Daar op mijn plaats wat achteraan
komt bij mij vaak naar voren:
“Dat ik er bij mag horen!”
Daar waar mijn alledaags bestaan
zin krijgt en is geborgen:
“Dat Hij zo trouw wil zorgen!”.
Waar zijn beloften opengaan
in ’t licht van eeuwig leven:
“Dat Hij zoveel wil geven!”
Ps 40 : 10 1 Joh. 3 : 1
Niet meer verstrooid
Vrij en vrolijk
We mogen weer.
Ja, zelfs twee keer!
En onbegrensd,
Zo vaak gewenst
Wat zijn we blij.
Kom, doe als wij!
25 februari na Psalm 122
Drie momenten
Bijgaand gedicht is gebaseerd op drie bronnen: “De kerk in het midden”, “Kerkstrijd in oorlogstijd”, beiden van broeder Veldman en een interview met broeder Compaan, scriba in 1945, aangehaald door Ds van Eerden in “de Leidraad” van 28 januari 2005 ter gelegenheid van 60 jaar vrijmaking Zuidhorn.
Het geeft drie momenten aan: Afscheiding, Vrijmaking en heden.
In onze gemeente die drie plaatsen beslaat: Noordhorn, Zuidhorn en Briltil.
Gepoogd is de eenheid van het geloof van die drie generaties weer te geven, in woord en daad.
Terugzien en gedenken omlijst door vooruitzien en verwachting (titel en laatste regel).
De aanleiding is het vierregelig gedicht van Bouke Woldijk, de eerste scriba, waarmee hij de eerste notulen in 1841 begon.
Een gedicht waarvan de inhoud overeenstemt met het eerste vers van het beroemde “Amazing grace”.
Met opzet is van begin tot eind de tegenwoordige tijd gebruikt om de geloofseenheid te benadrukken. Van toen tot nu.
We hopen dat die geloofseenheid bij alle verschillen in onze gemeente blijft overheersen en dat dit vers daar een kleine bijdrage aan mag leveren.
Jan van Bekkum
Totdat Hij komt
Afscheiding: pril begin hier in Briltil,
een kleine boerderij, het “Witte Hek”,
gelovigen die samenkomen op die plek,
rust vinden in hun God en vragen naar zijn wil.
’t Verbod wordt getrotseerd: Hij is de spil.
De Cock institueert, al gauw de trek
– zie het lidmatenboek – richting Enumatil,
na groei Noord- en Zuidhorn een eigen stek.
Vrijmaking: in de keuken van Compaan,
geloofszekerheid komt centraal te staan,
hij, ziek nog, kan het recht beschrijven.
Sinds jaar en dag kerken wij in “De Rank”,
luisteren naar zijn stem, brengen Hem lof en dank, bidden om eigentijds alert en trouw te blijven.
“Mijn Jezus, toen ik u niet en kende,
En daarom ook niet zoeken kond,
Gij, ongekend, u tot mij wende,
En mij die wegliep, greep en vond”.
Bouke Woldijk, eerste ouderling (1841)
“Amazing grace! How sweet the sound
That saved a wretch like me!
I once was lost, but now I’m found;
Was blind, but now I see”.
John Newton, voormalig slavenhandelaar (1779)
Kerkstrijd in oorlogstijd.
Dr. H Veldman
Amazing grace
Aantekeningen
- Er is geprobeerd enkele momenten kerkgeschiedenis te combineren met het heden: Afscheiding, Vrijmaking en nu.
- Elke generatie is op eigen wijze geroepen God op de juiste wijze te dienen in het licht van zijn Woord.
- Het is lokale kerkgeschiedenis: Vandaar de plaatsaanduidingen zoals Briltil, Noord- en Zuidhorn, de boerderij, de keuken.
- Het kerkverband is belangrijk. Zuidhorn heeft er veel aan gehad.
- De vierde regel wijst op de bekende uitspraak van Augustinus: “Ons hart blijft onrustig, totdat het rust vindt in U”. (vrij weergegeven)
- Een persoonlijke relatie met God wordt in onze tijd erg belangrijk gevonden. Tijdens de Afscheiding was dat niet anders, getuige het gedicht van Bouke Woldijk in het eerste notulenboek.
- Tijdens en na de Vrijmaking was er een sterke gemeenschapszin, die soms ontaardde in gemeenschapsdwang. Maar het persoonlijk geloof was toch ook heel belangrijk.
- Veel Engelstalige liederen zijn bij ook ons erg geliefd. “Amazing grace” neemt daarbij een belangrijke plaats in. Ik heb het erbij gezet vanwege de parallellie met het vers van Bouke Woldijk. Vgl. ook “luisteren naar zijn stem”in het sonnet met “how sweet the sound”.
- De neiging bestaat om de recente kerkgeschiedenis wat te verdoezelen. Dat is niet goed. Het gaat over ons vaak niet eens zo verre voorouders. Gelovigen zoals wij. Wij staan op hun schouders. Hun fouten zijn vaak niet de onze. Maar de fouten die wij maken, maakten zij vaak weer niet.
